آیا نظامی که هشت سال به پشتوانه مقاومت ملی و رشادت هزاران شهید، جانباز و مفقودالاثر در برابر کشورهای بزرگ و پرمدعای جهان سر تسلیم فرود نیاورد، این حق را ندارد که در برابر موج‌های براندازی از موجودیت خود دفاع کند. نه تنها نظام جمهوری اسلامی ایران بلکه تمام حاکمیت‌ها و حتی خرده حاکمیت‌های سیاسی هم این حق را برای خود به رسمیت می‌شناسند که در برابر فشارها، تهدیدها و خواسته‌های غیرقانونی مقاومت کرده و از خود دفاع کنند. هر کنشی یک واکنش در پی دارد و این قانون لایتغیر مناسبات در تمام عرصه‌هاست. واکنش نظام به کنش دوم خردادی‌ها پس از انتخابات 22 خرداد یک عکس‌العمل طبیعی در برابر «خشونت» معترضان بود. در علم سیاست، «خشونت» به معنای تمایلی شورش‌گونه است برای ساقط کردن یک حاکمیت و یا ضربه زدن به ساختارهای آن، معترضان به بهانه انجام «راهپیمایی خاموش»، رویکرد آرام خود را به سمت خشونت برده و نظام را در برابر عمل انجام شده قرار دادند. استفاده معترضان از انواع شگردهای روانی، تبلیغاتی و ضدامنیتی سبب شد تا رهبر معظم انقلاب در خطبه‌های نماز جمعه ضمن تأکید بر لزوم رعایت اخلاق سیاسی از سوی گروه‌های موجود در کشور، بویژه گروه‌های سیاسی منتقد و مخالف، جدا شدن سیاست از اخلاق را آفتی برای سیاست ورزان و زندگی مردم بدانند. اشارات معظم‌له به جنگ‌های سه گانه جمل، صفین و نهروان که امام علی(ع) از سر ناچاری به آنها تن داد از این حقیقت پرده برمی‌دارد که نظام جمهوری اسلامی هم به تبعیت از منش سیاسی امیر مومنان (ع) تا سر حد امکان، مخالفان را تحمل کرده و با آنان مدارا می‌کند. سر حد امکان تا جایی است که گروه‌های منتقد و مخالف دست به سلاح شوند؛ اینجاست که به فرموده امام خمینی(ره): «حفظ نظام از اوجب واجبات است». بدیهی است که براساس قانون اساسی تا زمانی که مخالفان و منتقدان تنها به ابراز عقاید و اظهار نظراتشان بپردازند حاکمیت نمی‌تواند با آنها کاری داشته باشد اما زمانی که از «اندیشه»‌ به «تحرک تاکتیکی و عملی» عدول کنند، نظام سیاسی موظف به برخورد باآنهاست.حضرت آیت‌الله خامنه‌ای نیز در خطبه‌های نماز جمعه تصریح کردند: «البته اگر کسی عقیده‌ای مخالف داشته باشد، کاری به کار نظام نداشته باشد، نظام هم کاری با او ندارد. بعضی رایج کرده‌اند «دگر اندیشان». نظام با دگراندیشان چگونه رفتار می‌کند؟ نظام با دگراندیشان کاری ندارد. این همه دگراندیش هست. دگراندیش سیاسی که بالاتر از دگراندیش دینی نیست. ما اقلیت‌های دینی داریم که دگراندیشند، توی مجلس شورای اسلامی هم عضو دارند، در مناصب مختلف هم حضور دارند. بنابراین بحث دگراندیشی نیست؛ بحث مخالفت است، ‌بحث معارضه است، بحث ضربه زدن است، در مقابل نظام و در مقابل انقلاب شمشیرکشیدن است». جبهه معارضان در طول حیات کوتاه خود – که در طول این حیات روز به روز از حامیان آن کاسته شده است – یک «پارادوکس رفتاری» را همراه خود یدک کشیده‌اند که تعبیر عامیانه آن «هر کاری دلم می‌خواهد می‌کنم کسی هم حق اعتراض ندارد!» است. به نظام اسلامی تهمت‌های بزرگی زدند که به تعبیر رهبر انقلاب سبب «هتک حرمت نظام» در انظار بین الملل شد، ‌تعدادی از هموطنان جانشان را از دست دادند، ‌حجم وسیعی از اموال عمومی تخریب شد، امنیت جانی و اقتصادی شهروندان به خطر افتاد و در اثر تاکتیک‌های جنگ روانی دوم خردادی‌ها، ‌ روحیه یأس و بی‌اعتمادی در جامعه حاکم شد و همه اینها در اثر تحرکات معترضان بود. در حالی که انتظار داشتند حاکمیت، ژست بی‌تفاوتی به خود گرفته و دست روی دست بگذارد. حتی برخی از معترضان توقع داشتند نظام اسلامی آنها را به خاطر ضربه زدن به امنیت جانی، روانی، اقتصادی و سیاسی مردم، تخریب اموال عمومی و اقدام علیه امنیت ملی مورد تشویق قرار دهد! حضرت آیت‌الله خامنه‌ای در این خصوص فرمودند: «ما درباره افرادی که به آنها اهانت می‌شود، تهمت زده می‌شود، ‌می‌گوییم اینها حق دفاع دارند؛ خب، نظام هم همین جور است؛ نظام هم حق دفاع از خودش را دارد. این خطاست که کسی خیال کند چون نظام حاکمیت است و قدرت سیاسی است نباید دفاع کند، بی‌دفاع بماند؛ در مقابلش هر گونه مخالفتی، معارضه‌ای، ‌قانون شکنی‌ای، ‌مرز شکنی‌ای انجام بگیرد، باید عکس‌العمل نشان ندهد، این درست نیست؛ هیچ جای دنیا هم چنین نیست». اصحاب فتنه باید بدانند و بپذیرند که هر کنشی یک واکنش دارد.